کد مطلب:192993 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:94
معنی این حدیث «هیچ عملی همراه ایمان ضرری نمی زند» چیست؟
عمار ساباطی گوید: به امام صادق - علیه السلام - عرض كردم: ابو امیه یوسف بن ثابت از شما نقل كرده است كه شما گفتید: هیچ عملی همراه ایمان ضرری نمی زند، و هیچ عملی همراه با كفر مفید نیست.
امام - علیه السلام - فرمودند: ابو امیه تفسیر این حدیث را از من سؤال نكرد، مقصود من از كلام مزبور این است كه: هر كس كه امام از آل محمد - صلی الله علیه و آله و سلم - را بشناسد و او را ولی خود قرار دهد، سپس هر مقدار عمل خیر انجام دهد از او پذیرفته می شود، و چندین برابر آن به او ثواب می دهند، و از اعمال خیر خود كه توأم با معرفت است نفع می برد، مراد من (از كلام مزبور) این بود.
و همچنین خدا نمی پذیرد از بندگان؛ اعمال صالحه ای را كه انجام می دهند اگر امام جائر را - كه از ناحیه خدا نیست - ولی خود قرار دهند.
عبدالله بن ابی یعفور گفت: آیا چنین نیست خداوند فرمود: (من جاء بالحسنة فله خیر منها و هم من فزع یومئذ آمنون) [1] «كسانی كه كار نیكی انجام دهند پاداشی بهتر از آن خواهند داشت؛ و آنان از وحشت آن روز (قیامت) در امانند»؟
پس چگونه عمل صالح از كسی كه ائمه ی جور را ولی خود قرار داده است مفید نیست؟
امام - علیه السلام - فرمودند: آیا می دانی حسنه ای كه خدا در این آیه اراده كرده است چیست؟ این حسنه معرفت امام و اطاعت از او است، و همانا خدای متعال فرموده است: (و من جاء بالسیئة فكبت وجوههم فی النار هل تجزون الا ما كنتم تعملون) [2] «و آنانكه اعمال بدی انجام دهند، به صورت در آتش افكنده می شوند؛ آیا جزائی جز آنچه عمل می كردید خواهید داشت»؟!
و مراد از «سیئه» انكار امامی است كه از ناحیه ی خدا (منصوب شده) است.
[ صفحه 82]
سپس امام فرمودند: هر كس روز قیامت (در محشر) بیاید در حالی كه امام جائر را كه از ناحیه ی خدا نیست ولی خود قرار داده است، و در حالی كه منكر حق، و ولایت ما است، خداوند او را روز قیامت بر رویش در جهنم می اندازد. [3] .
امام - علیه السلام - فرمودند: ابو امیه تفسیر این حدیث را از من سؤال نكرد، مقصود من از كلام مزبور این است كه: هر كس كه امام از آل محمد - صلی الله علیه و آله و سلم - را بشناسد و او را ولی خود قرار دهد، سپس هر مقدار عمل خیر انجام دهد از او پذیرفته می شود، و چندین برابر آن به او ثواب می دهند، و از اعمال خیر خود كه توأم با معرفت است نفع می برد، مراد من (از كلام مزبور) این بود.
و همچنین خدا نمی پذیرد از بندگان؛ اعمال صالحه ای را كه انجام می دهند اگر امام جائر را - كه از ناحیه خدا نیست - ولی خود قرار دهند.
عبدالله بن ابی یعفور گفت: آیا چنین نیست خداوند فرمود: (من جاء بالحسنة فله خیر منها و هم من فزع یومئذ آمنون) [1] «كسانی كه كار نیكی انجام دهند پاداشی بهتر از آن خواهند داشت؛ و آنان از وحشت آن روز (قیامت) در امانند»؟
پس چگونه عمل صالح از كسی كه ائمه ی جور را ولی خود قرار داده است مفید نیست؟
امام - علیه السلام - فرمودند: آیا می دانی حسنه ای كه خدا در این آیه اراده كرده است چیست؟ این حسنه معرفت امام و اطاعت از او است، و همانا خدای متعال فرموده است: (و من جاء بالسیئة فكبت وجوههم فی النار هل تجزون الا ما كنتم تعملون) [2] «و آنانكه اعمال بدی انجام دهند، به صورت در آتش افكنده می شوند؛ آیا جزائی جز آنچه عمل می كردید خواهید داشت»؟!
و مراد از «سیئه» انكار امامی است كه از ناحیه ی خدا (منصوب شده) است.
[ صفحه 82]
سپس امام فرمودند: هر كس روز قیامت (در محشر) بیاید در حالی كه امام جائر را كه از ناحیه ی خدا نیست ولی خود قرار داده است، و در حالی كه منكر حق، و ولایت ما است، خداوند او را روز قیامت بر رویش در جهنم می اندازد. [3] .
[1] سوره ي نمل آيه ي 89.
[2] سوره ي نمل آيه ي 90.
[3] أمالي الطوسي: ص 266، بحارالأنوار ج 24 ص 43 ح 7.